‘Wat lijkt me dat moeilijk om te doen’.
Het is een veelgestelde vraag die ik krijg sinds ik begonnen ben met het fotograferen van uitvaarten en afscheid in het algemeen. Voor mij geldt dat het soms technisch moeilijk en vooral uitdagend is. Je staat vaak in slechte lichtomstandigheden te fotograferen, kleine ruimtes, donker binnen en fel (zon)licht buiten, in regen… Het zijn die omstandigheden die ik soms lastig vind of als je het zo noemen wil, moeilijk. Gelukkig kunnen mijn camera’s en lenzen dit goed aan en hoef ik me er niet al te druk over te maken.
Kan me wel voorstellen dat mensen het moeilijk lijkt om te doen wat ik doe omdat je er toch rondloopt met je camera. Op moeten die super gevoelig en emotioneel zijn. En natuurlijk ben ik niet onzichtbaar. Nee ik loop gewoon rond op de momenten dat het kan maar zal nooit zonder reden van plek veranderen. Waar ik rekening mee houd, is oa met mijn schoenen. Tikkende hakken, piepende schoenzolen… Ik moet er niet aan denken. Dat zou pas afleidend zijn. Mijn camera’s hoor je ook niet klikken want die zijn compleet geruisloos en flitsen doe ik niet. Dus ja ik ben er en loop rond. Ik ben niet onzichtbaar maar probeer zo onopmerkzaam als mogelijk te werken.
Het verdriet is soms moeilijk om te zien. Je zou het liefst iemand willen troosten maar dat is niet waarom ik erbij ben gevraagd. Soms ben ik wel heel blij dat ik me kan verstoppen achter mijn camera of even de beelden kan checken op mijn camera…. Het is vooral op momenten dat er bv kleine kinderen bij zijn…. of kinderen van de leeftijd van onze eigen kinderen….. Muziek is ook een persoonlijke trigger. Bij sommige teksten of klanken houd ik het echt niet droog. En is het niet op het moment zelf dan wel in de auto op weg naar huis of tijdens het bewerken van de foto’s….
Ik vind het dus niet moeilijk om te doen maar vooral heel dankbaar. Het is zo bijzonder om tijdens de meest gedenkwaardige dagen in iemands leven zo dichtbij te mogen komen met de camera. In het begin is het soms ongemakkelijk. We kennen elkaar vaak niet en iedereen reageert anders in deze omstandigheden. Na de kennismaking maak ik altijd aan degenen die op dat moment voor me staan duidelijk dat ze altijd de regie in handen hebben. Zij bepalen wanneer ik een stap terug moet doen. In de praktijk gebeurt dit eigenlijk nooit. Omdat ik zelf aanvoel dat het even genoeg is of omdat er het vertrouwen is dat ik vanuit respect werk met mijn eigen normen en waarden.
Soms lijkt het mensen moeilijk omdat ze een verkeerd beeld hebben van afscheid- en uitvaartfotografie. Het beeld dat bestaat is dat mensen vooral denken dat je enkel te maken hebt met de overledene of met het verdriet van de nabestaanden. Ik zie dat anders. Op de dagen rondom het afscheid nemen van iemand zie je vooral veel liefde. Er worden herinneringen opgehaald. Er wordt zeker ook gelachen. Er is muziek dat bij de overledene past en er worden foto’s getoond. Ik krijg echt altijd het gevoel diegene gekend te hebben. En soms is het echt jammer dat je iemand niet bij leven hebt gekend.
Wat het ook is; je leert zoveel van dit werk. Je ontmoet mensen die in een emotionele rollercoaster zitten. Soms heerst er naast verdriet ook opluchting omdat iemand niet meer hoeft te lijden. Of mensen zijn boos over het onrecht dat een jong iemand hen ontnomen is….
De conclusie voor mezelf is dat je zuinig moet zijn op je leven. (Be)Leef het echt! En dat het op 2 belangrijke momenten in het leven het om de liefde gaat: ‘Als je trouwt en als je rouwt…‘ Dat zijn de momenten waarop de liefde gevierd en herdacht wordt. En daarom is het niet moeilijk om te doen!