Afscheidsfotografie bij de uitvaart van een kind. Hoe belangrijk de foto’s kunnen worden…
Het bericht kwam via whatsapp van mijn man binnen. “Onze kleindochter wordt vandaag geboren maar het gaat niet goed…. Ze heeft geen overlevingskansen”. Het deed ons al veel laat staan wat het doet met de mensen die hier mee geconfronteerd worden. Je kind krijgt een kindje en het zal niet lang bij ze zijn en toch kwam bij mij kwam direct de vraag op of ze wel foto’s zouden laten maken van het babytje. In het ziekenhuis, thuis maar ook van de uitvaart.
Het is vaak niet het eerste waar je aan denkt als je in zo’n situatie beland maar ik weet uit ervaring hoe waardevol ze kunnen zijn. Het is vaak het enige dat je nog hebt. De volgende ochtend kwam het bericht binnen dat de kleine Liv nog even haar papa en mama in de ogen had kunnen kijken en ze nog even heerlijk bij hen had gelegen voor ze na middernacht overleed. Die dag hebben we afgesproken dat ik de volgende dag bij hen thuis foto’s zou maken…
Foto’s maken van het babytje
Een dag later kom ik aan bij de familie thuis en nadat we een kop koffie hebben gedronken, gaan we naar de babykamer toe. Het kamertje is prachtig en in het babybedje staat een mandje. Hierin ligt Liv en wat is ze mooi. Een perfect kindje dat helemaal ‘af’ is. Tien vingers, tien teentjes…. Maar ze ligt stil…. Maakt geen geluidjes….Het is niet te bevatten dat dit prachtige meisje met mooi zwarte haartjes nooit zal lopen, fietsen, spelen.
We maken eerst foto’s van haar in het mandje en langzaamaan nemen Serena en Rens hun dochter in hun armen. Wat zijn ze trots. En terecht. En waarom niet. Het is hun kind. Hun mooie meisje. Ik leg de liefde vast op beeld. Tussen hen en Liv. Het lijken haast wel ‘gewone’ foto’s. Zelf heb ik iets met handen en voetjes op foto’s en ook nu maken we die foto’s. De grote handen van papa, de verzorgde handen van mama om de kleine voetjes van Liv. Ik leg echt zoveel mogelijk details vast en neem alle tijd.
Eenmaal thuis gekomen, bewerk ik alle foto’s en stuur ik ze naar hen door zodat ze die foto’s bij de uitvaart kunnen gebruiken als ze dat willen. Als de foto’s over mijn computerscherm flitsen, besef ik maar al te goed hoe bijzonder het is dat ik op dit soort, onvergetelijke, momenten heel dichtbij mensen mag zijn en het ook nog op beeld mag vastleggen.
Het afscheid van hun kindje.
Een paar dagen later is de uitvaart en als ik de aula binnenkom zie ik de foto’s die we gemaakt hebben al op de schermen klaar staan. Persoonlijk vind ik het altijd prachtig dat je iemands leven voorbij ziet gaan met die foto’s en nu is het extra speciaal omdat ik hier mijn steentje aan heb kunnen bijdragen. De familie komt ondertussen ook binnen met de bloemstukken met hier en daar een vlindertje tussen de bloemen. Als Serena en Rens ook binnenkomen kan ik nog even bij Liv kijken voordat ze haar mandje gaan sluiten. Ze ziet er nog steeds zo knap uit met die zwarte haartjes die net onder haar mutsje uitpiepen….
De dienst is vol lieve woorden en mooie muziek. Trots en dankbaarheid naast verdriet. Ook nu maak ik veel foto’s; handen die elkaar vasthouden, een vlindertje dat heen en weer beweegt tussen de bloemen; de strikjes van het mandje, troostende armen over schouders en kinderen die bij iemand op schoot kruipen, de sprekers, zakdoekjes die verkreukeld in handpalmen verstopt zitten. Het hoort er allemaal bij.
Na afloop lopen Serena en Rens met Liv in hun armen naar buiten. Hier staat een haag van mensen klaar die allemaal bellen blazen. Door de koude lucht blijven de bellen prachtig hangen en zijn de kleuren zo goed zichtbaar! Het is een kleine, korte wandeling naar het crematorium maar de natuur doet goed haar best. Alles is prachtig berijpt en de zon schijnt tussen de bomen door. In die lichtstralen en nog steeds onder een wolk van bellen, lopen ze nog heel even als gezin verder.
Lieve Serena en Rens en iedereen die ik in deze dagen heb ontmoet, bedankt voor jullie vertrouwen! Ik zal jullie en kleine Liv nooit vergeten.
Deze blog en de foto’s zijn met toestemming van Serena en Rens geplaatst.
